–डिल्ली बस्नेत “सङ्गीत”
“काली तिमी र म खुल्ला आकासमा सँगै उडेकाे देख्न मन छ।”
“के गर्छाै त ?याे समाज सदैव हाम्रो तगाराे बनिरहन्छ ।”
“त्यसाे नभन साँचाे प्रेममा जात ,भात र समाज हुदैन काली ।”
“देखेकाे सबै आफ्नाे हुदैन । तकदिरमा लेखिनु पर्छ ।” प्रिया सदैव जिस्किरहन्थि । पुष्कर टाेलाइ रहन्थ्याे ।
उस्को मनमा प्रियाका यादहरू सँधै आइरहने गर्थे। उनीहरूको पहिलो भेट दोवाटोको चौतारीमा भएको थियो, जहाँ उनले आफ्नो जीवनको हरेक थकानलाई भुलेर प्रियाको मुस्कानमा मग्न भएका थिए। प्रियाको हाँसोले उनलाई सधैं उर्जा दिने गर्थ्यो, जस्तै कुनै बटुवाले चौतारीको वरपिपलमा विश्राम गरेर आफ्नो थकान भुल्ने गर्छ।
पुष्करले प्रियालाई आफ्नो जीवनको महत्त्वपूर्ण हिस्सा ठानेका थिए। उनले बारम्बार रातमा आकाशतिर हेर्दै, झरेको तारा हेरेर, प्रियाको साथ माग्ने गर्थे। उनी सम्झिन्थे, कसम खाएको त्यो दिन जब उनीहरू एउटै रहन सक्ने सपना देख्थे। तर, समयसँगै प्रियाको मन बदलियो। उनी नदीको किनाराजस्तै अलग्गिन पुगिन्। पुष्कर वल्लो किनारमा रहन्थे, प्रियाको प्रतिक्षामा, तर उनी पल्लो किनारामा एक्लै टाढा गएकी थिइन्।
प्रियाको यादले पुष्करको हृदय भरी रहन्थ्यो, तर उनी अधुरो माया र दर्दको साथ जीवन बिताउन बाध्य थिए। उनको आँखामा बारम्बार आँसु आइरहन्थ्यो, जसरी बेलेसीको पानी अनवरत बगिरहन्छ। उनले कल्पनामा मात्र प्रियालाई लाजले रञ्जित अनुहारमा आफ्नो सामुन्ने देख्ने गर्थे। उनी सोच्थे, कतै प्रियाले आफ्नो कसमको पालन गर्छिन् कि भनेर। तर प्रियाले त्यो चौतारीमा खाएको कसम चाँडै विर्सिन्।
पुष्करले थाहा पाए, उनी र प्रिया आकाश र धर्तीको जस्तै फरक थिए। प्रिया आकाशको जुन थिइन् भने, पुष्कर धर्तीको धुलो। उनीहरूबीचको मिलन असम्भव थियो, तर पनि पुष्करले प्रियाको साथको चाहना कहिल्यै छाडेनन्। उनले उज्यालोको आशा राख्नुको साटो अँध्यारो रातलाई स्वागत गर्न चाहन्थे, जसमा प्रियाको न्यानो साथ पाइयोस्।
पुष्करको जीवनमा प्रियाको यादले एउटा अधुरो कथा लेखेको थियो। उनले सदैव मायाको प्रसादको आशा राखे । तर त्यो कहिल्यै पूरा हुन सकेन। उनी एकल यात्रीजस्तै जीवनभर प्रियाको प्रतीक्षामा रहे। उनले चाहन्थे, तिनीहरू एकसाथ बाँच्न सकून् । तर त्यो सपना मात्र बनिरह्यो।
प्रियाको सुन्दरता पूर्ण चन्द्रमाजस्तै थियो, जसले सबैलाई मोहित पार्थ्यो। तर पुष्करले उनलाई चेतावनी दिन्थे, अत्यधिक सुन्दरता, अहंकार, र दानले जीवनमा अप्ठ्यारा ल्याउँछन्। सीताको अपहरण, रावणको वध, र वलिको कष्टपूर्ण जीवनजस्तै, जीवनले कहिलेकाहीं अप्रत्याशित घुम्ती लिन्छ।
तैपनि, पुष्करले प्रियाको प्रतीक्षामा जीवन बिताउन रुचाए। उनी सदैव प्रियाको सम्झनामा बाँचिरहे। क्षितिजको पर्दा च्यातेर, प्रियाको आगमनको आशामा, पुष्करको प्रेमकथा अधुरै रह्यो। तर त्यही अधुरो प्रेममा, उनले जीवनको सार्थकता भेटे।
