समाजसेवा गर्दागर्दै समाजिक रुपमा स्थापित भएपछि राजनीतिमा प्रबेश गरेको छोटो अबधिमा नै राजनीतिक सफलता चुमेका थोरै भाग्यमानी नेताहरु मध्यमा पर्छन दाङका डिल्लीबहादुर चौधरी ।
जस्ले नेपाली काँग्रेसका सभापति शेरबहादुर देउवाको आर्शिबादका कारण पार्टीमा बर्षौं लागेका अग्रज नेता कार्यकतालाई जिल्ल पार्दै दाङको क्षेत्र नं. ४ मा २०६४ मा पहिलो पटक संसदको टिकट पाएका थिए ।
त्यो समय माओबादी उभारको समय थियो । माओबादीको बैंस समयमा चौधरी मात्रै हैन जिल्लाका पाँचै निर्वाचन क्षेत्र माओबादीले नै क्लिन स्वीप गरेको थियो । सोही सम्बन्धकै कारण त्यसपछि उनी समानुपातिक सांसद हुँदा केन्द्रीय श्रम राज्यमन्त्री बनेका थिए ।
२०७४ र २०७९ को संसदीय निर्वाचनमा दाङ क्षेत्र नं. ३ (१) मा चौधरीलाई मतदाताले लगातार दोस्रो पटक निर्वाचित गरि पठाए । लुम्बिनीका संस्थापक मुख्यमन्त्री तथा नेकपा एमाले महमासचिव शंकर पोखरेलको पालामा उनी लेखासमितिको सभापतिको जिम्मेवारीमा थिए ।
रोल्पाका माओबादी नेता कुलप्रशाद केसी मुख्यमन्त्री हुँदापनि चौधरीले प्रदेशसरकारमा महत्वपूर्ण तीन वटा मन्त्रालय सम्हालेका थिए । पुस २७ गते एमाले रुपन्देहीका नेता मुख्यमन्त्री बनेपछि करिब साढे ३ महिना भने काँग्रेस सत्ता बाहिरै थियो । नयाँ गठबन्धन बनेपछि एमाले र राप्रपा बाहेक अन्य सबै दलको समर्थनमा चौधरी मुख्यमन्त्री बनेका छन् ।
उनले बिगतमा ब्याकवार्ड सोशाइटी एजुकेशन (बेस) नामम एनजियोको नेतृत्व गर्दा गाउँ गाउँमा रात्रि शिक्षाको माध्यमबाट शिक्षाको ज्योति फैलाउने काम गरेका थिए । कमैया मुक्ति आन्दोलनमा महत्वपूर्ण भूमिका निर्वाह गर्दागर्दै उनी समाजिक नेताका रुपमा स्थापित भएका थिए । सीमान्तकृत समुदाय, पछाडि पारिएको वर्ग र गरिबीको रेशामुनी रहेका समुदायलाई ज्ञान र सीप सिकाएर रोजगारीका अवसरहरु सृजना गर्न भूमिका खेलेका ब्यक्ति हुन ।
यो बीचमा उनले सेकेन्डरी भूमिका रहेर लाभको आशंका पाउँदै आएका थिए । कारण उनी आँफै कार्यकारी प्रमुख पदमा पुगि सकेका थिएनन् । तर, यतिखेर उनी प्रदेशकै महत्वपूर्ण पद मुख्यमन्त्री बन्न सफल भएका छन् । मुख्यमन्त्री चौधरीले नै बिगतमा आँफैले उठाउँदै आएका धेरै प्रश्नहरुको चाङ तहतह बनेर बसेका छन । अब आम नागरिकले उनलाई पहिले जस्तै अरु दल वा ब्यक्ति बिशेषलाई दोषारोपन गर्दै उम्कन छुट दिने छैनन् ।
आँफु मन्त्री छँदा उनीहरुले आफ्नो हैसियत अनुसार खोला, नदी, कुला, पुल पुलेसा, बाटो, मन्दिर, भूँयार थान, गुम्बा वा मस्जिद निर्माणका लागि पहल गरेका थुप्रै उदाहरणहरु होलान । तर अब ती फुटकर योजनाहरु मात्रै देखाएर अब पुग्ने वाला छैन ।
प्रदेशलाई संबृद्धि तर्फ लैजाने, बढ्दो बेरोजगारी घटाइ स्वरोजगारहरु सृजना गर्नुपर्ने दायित्व छ । यो बीचमा तुलना गर्दा बुटवल र बाँके क्षेत्र बिकासका दृष्टिकोणले दाङ भन्दा निकै फड्को मारी सकेका छन् ।
तर, प्रदेश राजधानीको केन्द्र दाङको तुलसीपुरमा रहेको मुख्यमन्त्री चौधरी भन्दा जेठो टरिगाउँ एयरपोर्ट ‘जस्ता थिए मितज्यू उस्ता उस्तै’ भन्ने उक्ति चरितार्थ गरि रहेको छ । टरिगाउँ एयरपोर्ट उनको बेस संस्थाको सम्मुख छ ।
तर, मुख्यमन्त्री एयरपोर्ट चढ्न बाँके वा भैरहवा जानु पर्ने बाध्यता छ । कारण टरिगाउँ विमानस्थलको धावनमार्ग जम्मा ७५० मिटर लम्वाइको मात्रै छ । अब मुख्यमन्त्री चौधरीले निर्वाचनमा गरिएको वाचा अनुरुप यो एयरपोर्ट विस्तारका लागि केन्द्रमा कत्तिको दबाब सृजना गर्न सक्लान त्यो महत्वपूर्ण परीक्षा हुने छ । एउटा गतिलो अस्पताल नहुँदा सामान्ने घाइते वा बिरामीलाई पनि बाँके, बुटवल रिफर गर्नुपर्ने बाध्यताको अन्त्य गर्न मुख्यमन्त्रीको हैसियतले चौधरी लाग्नु पर्ने छ ।
त्यस्तै अघिल्ला सरकार प्रमुखहरुलाई दोषारोपन गरिए जस्तै तुलसीपुर–घोराही–लमही चार लेन सडक यही हालतमा रही रह्यो भने वा काम भएन भने चौधरीलाई त्यो बाटो गुडिरहँदा दर्जनौं प्रश्न सोध्नेहरु खडा हुने छन् । ब्याप्त भ्रष्टाचार, सरकारी कार्यालयमा हुने ढिला सुस्तिको अन्त्य आवश्यक छ ।
तुलसीपुर सल्यान र घोराही रोल्पा होलेरी सडक खण्डपनि यात्रा गर्न नसक्ने अवस्थाका छन् । त्यसको लागि पनि उनले आँफुलाई ती ठाउँहरुमा उभ्याउन सक्नु पर्ने छ । आफ्नो जिल्लाको हकमा माथि उल्लेखित केही ठूला कामहरु गर्न उनी सफल भए उनको कार्यकाल सफल हुने छ ।
अन्य जिल्लाहरुमा पनि यस्ता दर्जनौं समस्याहरुको चाङ छ । पूर्वको नवलपरासी पश्चिमदेखि पश्चिमको बर्दिया,एक मात्र हिमाली जिल्ला रुकुम पूर्वदेखि, दक्षिणको पाल्पासम्म सरकारले समान दृष्टिले काम गर्नु छ । पहुँच, भनसुनका आधारमा भन्दापनि आवश्यकताका आधारमा बिकास गर्न मुख्यमन्त्रीले ध्यान केन्द्रित गर्न सकनु । प्रदेशभरका अभिभावक भएका नाताले कुनै जाति वर्ग विषेश, दल बिषेश भन्दा माथि उठेर समावेसी सिद्धान्तका आधारमा काम गर्न जरुरी छ । अन्यथा बिगतको समाजिक नेताको छवि गुम्ने खतरा रहन सक्छ ।
दंगाली नेता पोखरेलले दाङलाई स्थायी राजधानी बनाउन ठूलो भूमिका निर्वाह गरेका थिए । त्यो राजधानीको जग मतबुत बनाउनु अर्कौ चुनौति छँदै छ । मुलुकै नमुना सहर बनाउने परिकल्पना चौधरीले मुख्यमन्त्रीका रुपमा कसरी अगाडि बढाउँछन् ? त्यो पनि आम चासोको बिषय बनेको छ । मुख्यमन्त्री जस्तो पद र स्थानमा जो कोही सजिलै र संधै पुग्न संभव हुँदैन । त्यो पनि एकदमै पछाडि पारिएको भनिएको थारु समुदायबाट । अब पदमा रहुन्जेल चौधरीले केही ठूला र दुरगामी प्रभाव पार्ने काम गर्न सक्छन् कि सक्दैनन् ? आम प्रदेशबासीका लागि त्यो महत्वपूर्ण सवाल हो ।
हामी संग शान्तिका अग्रदूत, एसियाका ज्योति भगवान गौतमबुद्धको जन्मस्थल लुम्बिनीदेखि बिद्रोहको भाषा बोल्ने माओबादी उद्गस्थल रोल्पा रुकुमको जोसपनि छ । वन्य जन्तुको मुलुककै चर्चित स्थान बर्दिया राष्ट्रिय निकुञ्जदेखि पश्चिम नेपालकै ठूला भन्सार नाकाहरु भैरहवा र नेपालगंजपनि छन् । अब थप संबृद्धिका लागि बिगतको चर्चित अर्कौ नाका दाङको कोइलाबासको नाका खोल्न आवश्यक छ ।
धार्मिक पर्यटकका केन्द्रहरु प्यूठानको स्वर्गद्धारी मन्दिर, बर्दियाको बगारबाबा मन्दिर, पाल्पाको रानी महल, बाँकेको बागेश्वरी मन्दिर लगाएत मस्जित, गुम्बाहरुमा धार्मिक पर्यटकहरु बढाउन भूमिका खेलुन । मुख्य गरि आधुनिक कृषिबाटै मुलुकको संबृद्धि संभव छ भन्ने कुरा कतै छिपेको छैन । समयमा मल बिउ नपाइने समस्याले किसान आजिद छन् ।
किसानको छोरा मुख्यमन्त्री हुँदा किसानलाई राहात हुने खाले गतिबिधि अगाडि बढाउने आशा गरिएको छ । कोरोना भाइरसको कहरपछिको असर अहिले ब्यापार ब्यबसायमा परेको छ । अर्थतन्त्र मजबुत हुने गतिबिधि उनले अगाडि बढाउन सक्नु पर्छ ।
यस्तो होस कि, आँफैले गरेका कामहरु आलोचनाका गलपासो हैन भविश्यमा गर्व गर्न लायक बनाउन अग्रसर बनुन । मुख्यमन्त्रीका रुपमा डिल्लीबहादुर चौधरीलाई सफल कार्यकालको शुभकामना ।
